Nasz Czas

Największy rozkwit przyniosła stolicy Estonii przynależność do grupy miast Hanzy. Pnące się w górę malownicze wąskie uliczki, średniowieczna architektura, blask bogatego hanzeatyckiego miasta, nastrojowe puby i kluby jazzowe, odnowione fasady domów i zadbane podwórka..

Wciąż nieodkryty dla turystyki masowej Tallinn, stolica Estonii, jest miastem przyjaznym dla przybyszów, skrojonym na miarę człowieka.

W granicach Starówki - prawdziwej perły architektury - można spacerować, zatrzymując się w nastrojowych kafejkach, piwnych ogródkach, podziwiając i fotografując wysmakowane detale: płaskorzeźby, obramowania okienne, stropy i wymyślne klamki.

Skandynawskie klimaty

Na każdym kroku czuje się, że miasto otwarte jest na morze i Skandynawię. Finowie przypływają tu masowo promami i wodolotami na zakupy, zaopatrują się nawet w ziemniaki. Dziewczyny noszą eleganckie, ale sportowe stroje, jak w Szwecji czy Finlandii. Wyczuwa się grzeczny dystans wobec obcych. Dotyczy to jednak rodowitych Estończyków (62%, bo Rosjanie (30%) wydają się bardziej otwarci.

Stąd tylko 70 kilometrów do Helsinek. Język estoński - tak jak fiński - należy do grupy języków ugrofińskich. Jest zupełnie inny od tych, którymi władają sąsiedzi - Litwini, Łotysze i Rosjanie (języki indoeuropejskie). To również sprawia, że w stolicy Estonii dominują skandynawskie klimaty i nastroje. Podobnie jak w Skandynawii popularne są tutaj grzane piwo i wino (hoogvein) oraz przypominające ziołowe syropy likiery (Vana Tallinn). Trudno wyobrazić sobie hotel bez sauny, a zimę bez nart biegowych, wędkowania w przerębli, łyżwiarstwa. Do tego świeże powietrze, wspaniałe lasy i jeziora otaczające miasto.

Największy rozkwit przyniosła stolicy Estonii przynależność do grupy miast Hanzy. To zapewniało dużą swobodę w wymianie handlowej, zwłaszcza z krajami nadbałtyckimi. Mieli tu wpływy i panowali Duńczycy, Szwedzi, Rosjanie. Car Piotr I Wielki uczynił Estonię prowincją swojego cesarstwa, a Tallin stał się siedzibą generalnego gubernatora. W 1870 roku linia kolejowa połączyła Tallinn z Petersburgiem. Rewolucja październikowa przyniosła rządy bolszewików, których wyparły wojska niemieckie. Potem był okres niepodległości (1918-1940), po której nastąpiła zmasowana rusyfikacja. Ale nawet wtedy Estończycy, zapatrzeni w Skandynawię, nie dali sobie zabrać całej wolności. Dla obywateli ZSRR zawsze byli zagranicą. Niezależność przyszła na dobre w 1991 r.

Dzisiejszą nazwę miasta wybrali sami Estończycy. Taani linn oznacza duńskie miasto. Bo jednym z pierwszych budowniczych stolicy był w 1219 roku król duński Waldemar II.

Zabytki i krwawa kiszka

Warto spojrzeć na Tallinn ze Wzgórza Katedralnego (Toompea) - najwcześniej zamieszkanego skrawka dzisiejszej stolicy Estonii. To tutaj postawili swój zamek Duńczycy, stąd wydawali rozkazy biskupi i zakonni rycerze. Tutaj mieszkała szlachta. Jeśli wierzyć legendzie, góra powstała za sprawą królowej Lindy, która po śmierci swojego męża króla Kaleva usypała w tym miejscu kamienny kopiec-grobowiec. Warto zacząć wędrówkę po Starówce właśnie stąd i schodzić powoli w kierunku Dolnego Miasta.

Na trasie są: katedra z chórem i absydą z XIII wieku, nawą główną z XV wieku i barokową wieżą, zamek - z zachowanymi fragmentami z czasów krzyżackich z XIII wieku, górujący nad placem Zamkowym XIX-wieczny sobór Aleksandra Newskiego (monumentalny i efektowny przykład stylu staroruskiego), gotyckie kamienice i kościoły, zwieńczone 26 wieżami średniowieczne mury miejskie... Jakby tego było mało, na szlaku kuszą wystawy gustownych butików, antykwariatów i współczesnych galerii. Oferowane są wszelkiego rodzaju pamiątki, wyroby z bursztynu, srebra i złota.

Warto po drodze spróbować tutejszego piwa: lekkiego Saku lub mocniejszego Saare. Albo zamówić bardzo słodki, syropowaty likier Vana Tallin, który podawany jest także do kawy, lodów, a nawet szampana. Można zjeść obiad w typowej estońskiej restauracji, gdzie serwują krwawą kiszkę (verevorst) i krwawe placki (vere pannkoogid).

Runiczne pieśni

Do najstarszych śladów estońskiej kultury należą tzw. pieśni runiczne pamiętające nawet I tysiąclecie przed naszą erą, a zawierające monosylabowe wersy rozwijające się w kolejnych linijkach. Mimo obcych wpływów i politycznej dominacji przetrwało tutaj dzięki ustnym przekazom wiele tradycji ludowych, zwłaszcza w pieśniach i przyśpiewkach związanych z porami roku, miłością, uprawą roli, mitami i życiem rodzinnym. Pewnie dlatego Estończycy dużo serca poświęcają organizacji Festiwalu Folklorystycznego Baltika i Estońskiego Festiwalu Piosenki, którego finałem jest występ chóru liczącego ponad 30 tysięcy śpiewaków. Wszystko odbywa się na plenerowej scenie, a występy podziwia 100 tysięcy widzów. Niestety, takie wydarzenie ma miejsce tylko raz na 5 lat. Ale najbliższe już w przyszłym roku. -