Nasz Czas

Czym się Państwo zajmują na co dzień?

Na co dzień pracuję w spółce "Skaidula" jako administrator biura, mąż zaś jest pośrednikiem celnym. Z zawodu jestem pedagogiem, mąż zaś inżynierem elektronikiem.

A dzieci?

Oboje skończyli studia w Polsce, syn obecnie kontynuuje studia i pisze doktorat z dziedziny fizyki, córka ma swoją firmę wizową, prowadzi także szkółkę języka angielskiego dla dzieci przedszkolaków. Z zawodu również jest pedagogiem.

Jak państwo związani są z muzyką?

Tak się złożyło, że nasze rodziny, to znaczy Heńka i moja są dosyć muzykalne. Jak siebie pamiętam, to śpiewam już od czterech lat. Byłam jednym z najodważniejszych dzieci, śpiewałam w szkole na różnych porankach, imprezach no i oczywiście w chórze szkolnym. Potem był zespół "Wilia", gdzie śpiewałam przez kilka lat.

Jeszcze ucząc się w szkole, w roku 1967, uczestniczyłam w pierwszym konkursie piosenki polskiej w Wilnie i zostałam jego laureatką. Jeden był konkurs piosenki ludowej, drugi piosenki estradowej. Reprezentowałam swoją szkołę, tzn. Szkołę im. Wł. Syrokomli, i wzięłam udział w konkursie piosenki estradowej.

Czy ma pani wykształcenie muzyczne?

Kiedyś chodziłam do szkoły muzycznej przy Pałacu Uczniów. Można tam było uczyć się grać na skrzypcach, akordeonie, pianinie i innych instrumentach. Ja uczyłam się w klasie fortepianu, jednak nie ukończyłam tej szkoły. Chciałam też studiować sztukę śpiewu. Jednak ukończyłam filologię polską w Instytucie Pedagogicznym. Na taką decyzję wpłynęli moi przyjaciele, znajomi, bo chcieli byśmy wszyscy razem studiowali. Muszę powiedzieć, że wcale nie żałuję, że ukończyłam polonistykę. Bo ludzie, którzy związali swoje życie z muzyką, śpiewem, również mają swoje problemy życiowe.

W Instytucie Pedagogicznym również śpiewałam w chórze "Šviesa". Był to zespół litewski, ale czasami śpiewaliśmy też piosenki polskie.

Z kim pani jeszcze śpiewała?

Kilka razy śpiewałam ze słynnym basem litewskim Prudnikowem, na pierwszym konkursie piosenki polskiej w Wilnie - ze Stasysem Povilaitisem, zespół "Wilia" również zostawił wiele miłych wspomnień.

Jakie miejsce teraz w państwa życiu zajmuje muzyka i śpiew?

Teraz muzyka zajmuje w naszym życiu miejsce główne, śpiewamy przede wszystkim w gronie rodzinnym, wśród swoich przyjaciół. Bez tego my nie możemy, tak już jest. Podstawa każdej rozrywki. - dodał pan Henryk. Jak mówiłam, jest to rodzinne, w naszej rodzinie wszyscy śpiewali, dziadek grał, ojciec Heńka grał, mój tato również grał. Mam stryjecznego brata, który ukończył konserwatorium w Gdańsku, otrzymał stypendium i wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Był jakiś czas jednym z kierowników orkiestry symfonicznej Telewizji Chikago. Teraz ma swój zespół jazzowy. Jego mama, czyli moja ciocia, przez pewien czas była solistką operową w Wilnie.

Jaki stosunek do muzyki mają pańskie dzieci, czy zachowują tradycje rodzinne?

Nasze dzieci również interesują się muzyką, mają podstawy muzyczne, syn gra na pianinie, ale te zainteresowania ograniczają się również tylko do grona rodzinnego.

Czy nie było pomysłu stworzenia zespołu rodzinnego lub nagrania swojej płyty?

Pomysły były, ale zawsze brakowało czasu. Najpierw były dzieci, dla nich staraliśmy się poświęcić jak najwięcej czasu, potem praca. Mając swój zespół, trzeba dużo pracować, szykować się, a my nie mamy na to za wiele czasu. Tak samo z nagraniem płyty. Zanim pójść do studia i coś nagrywać to trzeba dobrze nad sobą popracować.

Co prawda córka z przyjaciółmi próbowała stworzyć taki zespół, nazywał się "Nostalgia". Mieli kilka koncertów w kościele św. Ducha w Wilnie. Jednak ktoś musiał wyjechać na studia i tak się to rozpadło.

My zaś chętnie śpiewamy w swoim gronie, chętnie śpiewamy na scenie, gdy ktoś zaprasza.

Jakie piosenki lubicie śpiewać, jakie śpiewacie najczęściej?

Lubimy śpiewać piosenki melodyjne, skoczne, żwawe, jak też utwory przedwojenne, których nauczyliśmy się jeszcze od swoich rodziców, bo oni znali na pamięć każdą piosenkę; lubimy tanga.

Co państwo możecie powiedzieć o swojej rodzinie?

Szczęśliwi jesteśmy z rodziną, mamy bardzo dobre dzieci i to jest najważniejsze.

Dziękuję za rozmowę.